Aktualności
Zapewnienie wczesnym uprawom kalafiora odpowiedniego stanowiska ma decydujący wpływ na wysokość i jakość zebranego plonu. Do uprawy odmian wczesnych kalafiora (50-70 dni) producenci wybierają stanowiska o glebach lżejszych, szybciej nagrzewających się w krótkie wiosenne dni. Poza odpowiednim przedplonem bardzo ważne jest, aby rozsada trafiła na pole wolne od chwastów, które pod folią lub włókniną rozwijają się wyjątkowo szybko. Jednak czynnikiem warunkującym ostateczną wielkość i zdrowotność plonu jest właściwe nawożenie.
Wysokie wymagania pokarmowe i nawozowe kalafiora wynikają przede wszystkim z dużego tempa wzrostu i rozwoju, a także z produkcji dużej masy nadziemnej. Im dłuższy okres wegetacji, tym większe wymagania pokarmowe, dlatego dokarmianie należy zacząć już na rozsadniku. Z uwagi na wielkość roślin, duże zagęszczenie i niewielką pojemność doniczek, zaleca się stosowanie nawozów dolistnych. Nawożenie dolistne rozpoczyna się od fazy dwóch liści właściwych (BBCH 12). W nawożeniu tym coraz częściej stosuje się monofosforan potasowy, aby młode rośliny tworzyły zwartą i silną bryłę korzeniową już od samego początku rozwoju. Wykorzystywana jest również szeroka gama nawozów i odżywek mikroskładnikowych, takich jak Yara Kristalon, Sonata kapustne, Supervit K czy Plantafol, wpływających pozytywnie na wzrost i wigor sadzonek. Warto również rozważyć podlanie rozsadnika stymulatorem rozwoju m.in. systemu korzeniowego, takim jak Black Jack, który nie tylko zwiększy ilość wytwarzanych w korzeniu włośników, ale również zmniejszy stres związany z przesadzaniem roślin na miejsce stałe. Należy pamiętać o tym, że zabiegi wykonane na rozsadniku, z uwagi na niewielką powierzchnię i dużą koncentrację roślin, często pozwalają zaoszczędzić energię, czas i pieniądze, co niewątpliwie stanowi ogromną zaletę.
Niedobór wapnia na liściach kalafiora
Rozpoczynając nawożenie w polu należy brać pod uwagę zasobność gleby oraz przedplon. Analizę składu gleby można wykonać w okręgowych stacjach chemiczno-rolniczych. Optymalne wartości składników pokarmowych w glebie (w mg/dm3) dla wczesnych odmian kalafiorów wynoszą N 105-120, P 50-60, K 160-190. Należy podkreślić, że kalafior bardzo korzystnie reaguje na nawożenie organiczne. Zarówno obornik, jak i nawozy zielone korzystnie wpływają na właściwości gleby oraz pozwalają na zmniejszenie zużycia nawozów mineralnych. Azot jest szczególnie ważnym składnikiem, warunkującym wysokość wytworzonej biomasy kalafiora i rzutującym na wysokość plonu. Jednak stosowany w nadmiarze może prowadzić do nagromadzenia szkodliwych azotanów w róży kalafiora. Warto również zwrócić uwagę na formę azotu występującą w nawozie. Nawozy zawierające azot w formie amonowej, takie jak saletra amonowa lub saletrzak, w uprawach o zwiększonym ryzyku wystąpienia kiły kapusty, warto ograniczyć, ponieważ sprzyjają one zakwaszeniu gleby w strefie korzeniowej i mogą przyspieszyć rozwój choroby. Nawożenie fosforowe wpływa na rozwój systemu korzeniowego oraz aktywność fizjologiczną nadziemnych części roślin. Fosfor jest mało ruchliwym oraz trudno przyswajalnym przez rośliny składnikiem, dlatego ważne jest stosowanie nawozów fosforowych wysokoprocentowych (fosforan amonowy, superfosfat wzbogacony). Potas poprawia odporność roślin na stresowe warunki pogodowe oraz wpływa pozytywnie na efekty ich odżywania. Nawóz przed wegetacją roślin w polu należy wymieszać z glebą na głębokość 10-12 cm, dobrze sprawdzają się tu nawozy wieloskładnikowe, takie jak bezchlorkowy YaraMila Complex, który zawiera fosfor w formie polifosforanowej, łatwo przyswajalnej przez rośliny oraz YaraLiva Tropicote o wysokiej zawartości wapnia.
Niedobór molibdenu na liściach kalafiora
Objawy niedoboru molibdenu u kalafiora - skrajny niedobór prowadzi do biczykowatości
Ważnymi makroskładnikami w uprawie kalafiora są również magnez i wapń. Z uwagi na niską zasobność polskich gleb w magnez zaleca się stosowanie wapna magnezowego lub siarczanu magnezu (16% MgO). Na glebach nie wykazujących niedoborów Mg, stosuje się nawozy wapniowe, najlepiej późnym latem lub jesienią. W zależności od rodzaju gleby, poleca się użycie nawozów wapniowych tlenkowych (gleby ciężkie) lub węglanowe (gleby lżejsze). Niedobory wapnia są bardzo charakterystyczne i objawiają się zamieraniem wierzchołków najmłodszych liści (liści sercowych kalafiora). Charakterystyczną chorobą fizjologiczną spowodowaną niedoborem wapnia w glebie lub trudnościami jego pobierania jest tzw. tipburn.
Kolejne nawożenie roślin wykonuje się po około 3-4 tygodniach i 6-7 tygodniach od posadzenia, posypowo na suche rośliny. W tym celu zastosować można saletrę amonową w ilości 150-200 kg/ha. Poza podstawowymi dawkami nawozów w uprawie kalafiora ważne jest dokarmianie dolistnie, dostarczające rośliną niezbędnych mikroskładników. Mikroskładniki, których niedobory szybko zauważyć można na roślinach kalafiora to bor i molibden. Niedobory boru mogą prowadzić do brązowienia róży, a w ostateczności nawet do zamierania pąków szczytowych. Niedobór molibdenu wywołuje u kalafiora biczykowatość liści, znacznie ograniczając przy tym ich powierzchnię, co w dużej mierze rzutuje na ostateczny plon róży. Aby zabezpieczyć rośliny przed chorobami fizjologicznymi, wywołanymi niedoborem tych składników, warto stałe nawożenie poszerzyć o rozpuszczalne w wodzie nawozy. Wiele z nich, tak jak MaxiBor, można stosować w jednym zabiegu razem z mocznikiem.
Emilia Pliszczyńska